اریک جنسن، مترجمان:لیلی محمد حسین و سپیده رضوی، تهران:انتشارات مدرسه، 1383
مغز دستگاهی پیچیده است که کارکرد آن هنوز از بسیاری جهات برای دانشمندان به صورت معمایی باقی مانده است. علم عصب (Neuroscience ) که علمی میان رشته ای و نسبتاً جدید است، به مدد فناوری های پیشرفتۀ امروزی پاسخ پرسش های بسیاری در این زمینه را یافته است. نویسنده در فصل اول کتاب، پس از مروری برالگوهای آموزشی از دوران فئودالیته تا نیمه های قرن بیستم، آموزش از دید علم عصب را چنین معرفی می کند:
«اخیراً الگویی جدید درحال شکل گیری است که تاریخ شروع آن، دودهۀ آخر قرن بیستم ثبت شده است. فناوری راه را برای این تغییرالگو باز کرد؛ این تغییر الگو چگونگی تفکر، زندگی و یادگیری ما را تحت الشعاع قرار داد. دردهه های هفتاد، هشتاد و نود، با شکوفایی عصراطلاعات عباراتی مطرح شدند و به روند فکری آن زمان راه یافتند؛ عباراتی چون”ابریادگیری” و “یادگیری شتاب یافته”. اسکنرهای مغز مانندMRI و PET راه های جدیدی برای درک و مشاهدۀ درون مغز را دراختیار ما نهادند. برای نخستین بار درتاریخ، توانستیم مغز انسان زنده را تحلیل کنیم و شاخۀ جدیدی از “علم درونی” شکوفا شد:علم عصب که رویکردی مهیج و میان رشته ای دربارۀ مسائل مربوط به مغز به شمار می رود.»
این علم به پرسش هایی از این دست پاسخ می دهد:
• از دیدگاه زیست شناختی، آیا می توان انتظار داشت که توجه دانش آموز به مدت طولانی جلب شود؟
• آیا واقعاً دانش آموزان چیزی را که می آموزند، فراموش می کنند یا این ما هستیم که به اشتباه از آنان می خواهیم که اطلاعاتشان را به یاد بیاورند؟
• وقتی دانش آموزان در فعالیت های جسمانی شرکت می کنند، چه مزایای شگفت انگیزی دریادگیری عمومی آنان پدید می آید؟
پاسخ به این گونه پرسش ها براساس مشاهدات درونی مغز، ریشه های زیست شناختی بسیاری از مشکلات آموزشی چون عدم توجه، حافظۀ ضعیف، خشونت و بدرفتاری در کلاس را آشکار می سازد و بر بسیاری از اعتقادات آموزش سنتی خط بطلان می کشد.
شاهده سعیدی
